காத்திருப்பு

உன் நினைவுகளின்
ஆழுகைக்குள்
என் நினைவுகள்

தண்டவாளத்தில்
பயணிப்பதுபோல்
திருப்பங்களில்லாத
பயணங்களில்

இறங்குதலும் ஏறுதலுமான
பயணங்களில்
மீண்டும் ஒரு முறை
சந்திக்க நேரலாம்

அப்பொழுதாவது சொல்லி விடு
பதில் தெரியாத
கேழ்விகளுக்குத்தான்
நீண்ட அர்த்தங்கள்

ஏதாவது சொல்லி விடு
மௌனித்து விடாதே
உன் மௌனத்துக்குப் பின்
மீண்டும் ஒரு சந்திப்புக்காக
நான் காத்திருக்க நேரலாம்

ஸ் ரீபன்

ஏவாள்

எனது அறைக் கதவுகள்
இறுக பூட்டப் படுவதில்லை
திரைச் சீலைகளிலும் கடினமில்லை
நீ வருவதும் வெளியேறுவதும்
நீ விரும்பினால் மட்டுமே
நீ காற்று

எனது புத்தகத்தின் பக்கங்கள்
திறந்தே இருக்கிறது
நீ எழுதிப் போவதற்காய்
ஆனாலும் வார்த்தைகளை
நீயே தெரிவுசெய்கிறாய்


எனது அறையின்
வெள்ளையடிக்கப்பட்ட சுவர்கள்
கறுப்பு வெள்ளை ஓவியங்களால்
அலங்கரிக்கப்பட்டிருக்கின்றன
வர்ணங்கள்
உன் வருதலின் பின்னரே


பெண்ணியத்தை புறக்கணித்து
ஆண் வலிமையை வாய் கிழிய கத்திவிட்டு
பாம்பும் பழமும் இல்லாமலே
தோற்றுப் போகிறேன் தினமும்
ஓரு ஆதாமாய்
நீ ஏவாள்

ஸ் ரீபன்

தனிமைக்குள்

நானும் கருத்து பெருத்த
பாறைக் கற்களும்
மேலே வானமும்
கீழே கடல் மட்டும்


நான் வாழ்ந்து விட்டேன் ஓருமுறை
என்ற எனது கத்தல்
எனக்கே திரும்பக் கேட்கிறது
பல முறையாக


சரியா தவறா எனத் தெரியாமலே
சினேகமாக சிரித்து போகிறது
காற்றும்


தனிமையாக இருக்கும்போது மட்டும்
எல்லாமே சினேகமாக
கடல்
வானம்
கறுத்த பாறைகள்
நட்சத்திரங்கள்
சினேகமாய் சிரித்துப் போகும்
காற்றும் கூட


ஆனாலும் திரும்ப வேண்டும்
நான்
நானே தயாரித்து வைத்திருக்கும்
எனக்கான வாழ்வுக்கு

ஸ் ரீபன்

புதிய கவிதை

எப்பொழுதிலிருந்து
எழுதப்படத் தொடங்கின
எனது கவிதைகள்


கொஞ்சம் உண்மையாய்
கொஞ்சம் பொய்யாய்
கொஞ்சம் யாசகமாய்
கொஞ்சம் கோபமாய்

மலரின் இதழில்
படுத்துறங்கும்
பனித் துளி போல
உன்னைப் பற்றி
எழுதுவதில் என்
கவிதைகளுக்கு
ஒரு சுகம்

புல்லின் நுனியில்
இருக்கும் பூவைக்கூட
நசுக்கிவிடாமல்
கவனமாய் கடக்கையில்
எனக்குள்ளேயே ஒரு
வெட்கம்

பதிதாய் பூத்த
மலரை
பறித்து விடாமல்
சுவாசம் முடியும் வரை
முகர்ந்து பார்த்ததில்
புதிதாய் எனக்குள்ளே
என்ன

இதை காதல் என்ற
மூன்று வரியில்
எழுதிவிடுவதில்
எனக்கு உடன்பாடு இல்லை

புதிதாக என்ன பெயர்
என் கவிதைகளையே
கேட்டதில்

இதுவரை எழுதப்படாத கவிதை என
பெயரிட்டது எனது பேனா                           ;

ஸ் ரீபன்

புலம் பெயர்ந்த உறவுகளுக்கு (முள்ளிவாய்க்காலிலிருந்து எழுதியது)
கொஞ்சம் கனவுகளோடும்
கொஞ்சம் நம்பிக்கையோடும்
மரணத்தின் வாசலில் நின்று
கடைசியாக எழுதக்கொள்வது

முப்பது வருடங்களுக்கு முன்
நாம் சேர்ந்து கலைத்துப்போட்டது
இன்றும் போட்டது போட்டபடி
ஒழுங்கற்றே கிடக்கிறது

நான் ஏழாவது தடவையாக
இடம் பெயர்ந்ததில்
அகதி என்ற பெயர்மட்டும்தான்
எனக்கென்று இருப்பது.

அன்று நாம் விதைத்தது
பெரும் பயிராகிப்போனதின்;
அறுவடை நாள் இன்று
;

வீட்டுக்கூரைகளும் பிளந்து போனதில்
குறைந்தபட்ச பாதுகாப்பாய்
பதுங்கு குழியிலிருந்து
எனக்கு எழுதத்தோன்றுகிறது

மேகம் தொலைந்த
வானத்தின் வெறுமையை
சுடுகுழல்களின் வெடியோசை
நிரப்பிவிடுகிறது புகைமூட்டங்களாய்;

சத்தமில்லாமலே
கருகிப்போய்விடுகின்றன
நாளைய விரிதலுக்கான
எங்கள் தோட்டத்து மொட்டுக்கள்

எமக்காகக் குரல் கொடுக்கவும்
கொஞ்சம் பொருள் கொடுக்கவும்
முடிகிறது உங்களால்

இப்போது கொஞ்சம் உரிமையாய்
கொஞ்சம் கோபமாய்
போரிடு என்கிறீர்கள்
நீங்கள் தந்ததிற்கு
கணக்குக் கேட்பதுபோல

கதவுகளுக்குப் பின்னால்
இடுக்குகள் வழியாகப்
பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் என்
மகனின் நம்பிக்கை சுமந்த பயணத்தில்
நான் வெற்றிபெற்றால்

உங்கள் விடுமுறைக் காலத்தில்
எங்கள் மண்ணில் நீங்கள்
ஓய்வெடுத்துப் போகலாம்

ஸ் ரீபன்

பெண் என்னும்......


என் முதல் அழுகை
அடங்கிப் போனது
அம்மாவின்
அரவணைப்பில்


தத்தி நடந்து
வீழ்கையில்
யாரோ ஓடிவந்து
தூக்கியதில்
சுயம் தொலைந்து போனது
நான் அறியாமலே


சந்தோசமாய் குதித்தோடையில்
நீ பெண் என்ற
அம்மாவின் அதட்டலில்
முதல் அடி விழுந்தது
என் சந்தோசங்களுக்கு


என் காதலை
சொல்லப் பயந்ததில் தொடங்கி
என் வாழ்வை
யார் யாரோ முடிவெடுத்ததில்
என்னில் இருந்து விலகியது
எனது துணிவு



கணவனுடன் கட்டிலை
பகிர்ந்து கொண்டதில்
தொலைந்து போனது
எனது தனிமையும்

சிரிப்பதற்கும் அழுவதற்கும்
போடப்பட்ட வரையறைக்குள்
சிரித்து அழுது சிறையுண்டுபோனது
எனது சுதந்திரம்


இயந்திரமாய் வாழ்வின் ஓட்டத்தில்
என்னிலிருந்து எல்லாமே விலகிப்போக
கடைசியாக மீதமிருக்கும் என்னை
நானே தேடிக்கொண்டிருக்குகிறேன்


கடைசிவரைக்கும்
கிடைத்துவிடாமல் இருப்பதே மேல்
அதுவும் தொலைந்துபோகாமல்

ஸ் ரீபன்

இளவேனில்

வண்ணத்துப் பூச்சியின்
இறக்கைகள் போல
வர்ணக்கோலம் வாசலில்


கொழுத்திப் போட்டதில்
வெடித்துக் கொண்டே
இருக்கின்றன
பட்டாசுகள் நெஞ்சுக்குள்ளும்


சோவெனப் பெய்கிறது
மழை
உள்ளுக்குள்ளேயும்


ஓரு துளி பட்டதில்
ஏத்தனை மாற்றம்
காய்ந்த மரங்களிலெல்லாம்
மலர்தலுக்குத் தயாராய்
மொட்டுக்கள்


கிள்ளிப் பார்த்ததில்
நியம் என்கிறது
வலி


தோற்பதற்கு தயார்
உன்னிடம் என்றால்
அது எப்பொழுது

ஸ் ரீபன்

மௌன மொழி


தொடக் கூடிய
உயரத்தில் நின்று
கார் மேகம் ஒன்று
மழை பெய்கிறது

எனக்கும் உனக்கும்
புரியக்கூடிய பாசையில்
புறவையொன்று
ரகசியமாய் ஏதோ
சொல்லிவிடடு போகிறது

நனைந்துவிடாமல் கொஞ்சம்
கவனமாய் கடக்கையில்
களுக்கென்று சிரிக்கிறது
மழைத்தண்ணீர்

அழுகிற குழந்தையொன்று
அழுகையை நிறுத்தி
ஒரு முறை பார்த்துவிட்டு
திரும்பவும் அழுகிறது

எல்லாருக்கும் தெரிந்த
ஏதோ ஒன்று
உனக்கும் தெரியுமென்று
நானும்

ஏனக்கும் தெரியுமென்று
நீயும்

தெரிந்தே
மௌனித்து இருக்கிறோம்.

ஸ் ரீபன்

ஞாபகங்கள்

நாய் குரைத்தல்களுக்கும்
துப்பாக்கி வேட்டுக்களுக்குள்ளும்
கிடைத்த இடை வெளியில்
கடற்கரை மணலில் கால் பரப்பி
வான் பார்த்து படுத்து
நட்சத்திரங்களை ரசித்த நாட்கள்
மீண்டும் நினைவுக்கு வருகிறது

புதிதாய் சுற்றுமதில்
மஞ்சள் நிறத்தில் கட்டியதில்
மஞ்சள் வீடு என
அடையாளப் பட்டுப்போன
எனது வீடும்
எப்போதாவது காய் போடும்
கொஞ்சம் சரிந்த தென்னை மரமும்
எதிரியோ நண்பரோ
தெரு முடியும் வரை
குரைத்துக்கொண்டே போய்
திரிம்பி வரும்
கறுவல் ரைகரும்

மஞ்சள் வீட்டை மேலும்
அடையாளப் படுத்தும்
செம்பருத்தியும் முல்லைப்
பந்தலும்
என்னைக் கவிதை எழுதக்
கேட்டும்
நான் எழுதியதில்லை
ஏதும்

இடையில் கொஞ்சமாய்
ஏவாழ்களும் ஆப்பிள் மரங்களும்
ஏமாற்றமும் வலிகளுமாய்
கவிதைக் கிறுக்கல்களானதில்
மறந்தே போனது
மஞ்சள் வீடு

இப்போது மீண்டும்
மஞ்சள் வீட்டின் ஞாபகம்
நாய் குரைத்தல்களுக்குள்ளும்
துப்பாக்கி வேட்டுக்களுக்குள்ளும்
போய் வர தைரியமில்லாததில்
பஞ்சு மெத்தையில் கால்பரப்பி
வெள்ளையடிக்கப்பட்ட சுவர்களில்
நட்சத்திரங்களை தேடிக்கோண்டிருக்கிறேன்
கவிதைக்காய்

ஸ் ரீபன்